در باغچه ی اندیشه ی من فقط یک گل روئید ..


و آن...


صبرِ سبزِ بودن ها...


بی بهانه ی باختن ها...!


و تو ...


رخت خاکستری بر تن


جان دادی بر بهانه های من!


قلب من خشکید که چنین گلی بوئید..